caminofrancesdirkbrigitte2022

Alles is geregeld in verband met het vervoer naar SJPdP en van Burgos terug naar huis; we nemen op 6 september van trein in Lille naar Bayonne en van daar de trein (of vervangbus ) naar SJPdP. We verblijven 2 dagen in Maison Fleuri aan de rand van het prachtige stadje.

De bedoeling is dat we de oversteek van de Pyreneeen naar Ronceval in 2 dagen doen via een alternatieve route naar Valcarlos waar we na onze wandeling terugkeren naar SJPdP.  Dat zal echter een probleem vormen want ik dacht dat er een bus liep tussen de 2 stadjes; het wordt dus behelpen met eventueel een taxi maar ik ben van plan eens goed te praten met de uitbater van onze verblijfplaats en hem of haar te vragen ons te halen en de volgende dag te brengen tegen vergoeding uiteraard.

 VOOR ONS NOG 763 TE GAAN.

Donderdag 8 september 2022 : 2de etappe: Vierge - Roncevalles (16 km)

Na een hele goede nacht waren we reeds vroeg uit de veren en om 7.30 waren we aan het ontbijt, heel netjes verzorgd, zoals gisteren. Nadien namen we uitgebreid afscheid van het koppel jonge zeventigers en om 8.30 was de vriendelijke dame daar om ons op te halen; met ons erbij waren we met 8 passagiers en het busje zat helemaal vol. De dame zei dat ze onze bagage straks wel zou ophalen. Toen ik opmerkte dat we bij een andere firma ons bagagetransport geregeld hadden bleek dat  het taxibedrijf intens samenwerkt met Jacotrans, bij wie we geboekt hadden. Tijdens de rit kwamen we voortdurend tientallen pelgrims tegen en tegen 9 u. bereikten we onze maagd Maria. We konden nu vertrekken voor het tweede deel van de zware klim over de Pyreneeën.  Daar we op ongeveer 1000 meter hoogte waren was er een scherp windje maar toch liep ik verder in mijn t- shirt terwijl Brigitte nog even haar truitje aanhield. We moesten nog een 300 meter klimmen naar de top van de col Lepoeder op 1430 meter. Nu restte ons alleen nog de afdaling naar Roncevalles en we konden kiezen tussen een moeilijke afdaling van 3,6 km of een iets minder steile variante van iets meer dan 4 km en we kozen voor het laatste. De afdaling was toch redelijk intens en beiden kregen we irritaties aan de tenen want de ondergrond bestond meestel uit grote losse stenen. Om ongeveer 14 u arriveerden we aan de imposante abdij en het dorp bestond eigenlijk alleen uit de abdij, een hotel en enkele horecazaken. We bestelden iets om te drinken en aten een bordje calamares, het rook te lekker om het niet te doen. De check-in verliep tamelijk omslachtig, we moesten ons paspoort tonen en eerst vond de dame aan de receptie onze boeking niet terug. Uiteindelijk was alles toch in orde en we kregen een heel mooie kamer met terug een goede douche, heel belangrijk na zo'n zweterige wandeling.

Onze vriendelijke gastheer en -dame van Maison Fleurie

Vrijdag 9 september : etappes 3: Roncevalles - Zubiri (21,9)) km

We sliepen in Hotel Roncevalles, het chiqueste dat daar waarschijnlijk te krijgen was. Na het inchecken bezochten we het cafe ernaast en spraken met allerlei mensen en dronken enkele glazen wijn aan de prijs van anderhalve euro. Het diner vond plaats in het hotel zelf en bestond uit 3 gangen aan de belachelijke prijs van 21 euro met een hele fles wijn inbegrepen. We startten deze morgen de wandeling terwijl de mist wat  uitviel. Geleidelijk veranderde het naar lichte regen en we besloten toch maar onze paraplu te gebruiken. We passeerden kleine Baskische dorpjes waar telkens toch wel iets te verkrijgen was om te eten en drinken, heel anders dan ons stuk vanaf Condom in april. De rood-witte markeringen van de vorige trajecten maakten plaats voor grote blauwe borden met gele pijlen en de  beroemde St.- Jacobsschelp. De wandeling was niet half zo zwaar als de voorbije dagen maar ook niet half zo mooi, meestal langs smalle wegels steeds niet ver van een grote weg die we regelmatig overmoesten. Tegen de middag bereikten we een stopplaats en we kochten er een drankje voor bij onze boterhammen. Het was zeer druk en we moesten een beetje geduld opbrengen. Vanaf daar scheen de zon volop en het was tamelijk warm op de wegels tussen de bossen. Tegen het einde van de weg begon het landschap er weer wat wijder uit te zien en de laatste 3 kilometer was het zeer steil bergaf op paden die vol lagen met grote stenen, slecht voor de voetjes. Om 15.30 bereikten we onze slaapplek Zubiaren , de eigenaars spraken geen woord Frans of  Engels en het was  behelpen met handen en voeten. We zagen een wasmachine staan en voor 5 euro konden we ons eerste wasje doen. De kamer was niet zo luxueus als  de voorbije dagen en de badkamer werd gedeeld met een andere kamer.  Niet zo erg eigenlijk voor deze prijs van 57 euro, ontbijt inbegrepen. Morgen een tamelijk zware route van meer dan 24 km naar Pamplona. Deze avond genoten van een heel goede maaltijd in een auberge voor de prijs van :jawel 14,50 euro en dit in het erg leuke gezelschap van Els en John, een heel sympathiek koppel dat we gisteravond leerden kennen tijdens het diner in Roncevalles, een mooie afsluiter van een prachtige wandeldag...

Zondag 11 september: Pamplona - Puenta la Reina ( 23,9 km)

Pamplona was zeer druk, levendig en bruisend, een beetje te na een wandeling van meer dan 7 uur. De paella en de begeleidende wijntjes waren echter top en om 9.30 lagen we al onder de wol. Gelukkig waren er  rolluiken want er was heel de avond en nacht lawaai  van  uitgaande  jongeren. Om 6.30 uur liep onze wekker af en we vertrokken. We vonden direct een broodjeszaak die al open was en bestelden er een koffietje en een lekkere croissant.  Enkele jongeren onder invloed van één of ander waren eveneens van de partij. We vertrokken dan en het duurde een hele tijd tot we de stad  uit waren en passeerden nog langs de universiteit  en na een drietal km waren we uit de stad, het was ons opgevallen dat er ongelooflijk veel grote appartementsgebouwen waren rond de stad. Na een drietal km waren we uit de stad en we konden beginnen aan een kilometerslange klim, soms lichtjes soms heel steil en we liepen in de volle zon, terwijl we gisteren voortdurend in de schaduw liepen. Het eerste dorp dat we tegenkwamen was Cizur Minor en daar kochten we onze broodjes voor later op de dag. We wandelden onder een loden zon en drinken was de boodschap. Op het ideale moment kwamen we in het volgende dorp waar een kraan was, het was aanschuiven om ons water bij te vullen want hetgeen we nog over hadden was te warm. We hadden nog een flinke klim te doen en rond de middag kwamen we boven. Er stonden mooie ijzeren beelden van pelgrims en er zat veel volk te eten . Na onze maaltijd stond er een lastige daling te wachten op moeilijke paden, bezaaid met grote stenen, we wandelden ondertussen onder een loden zon  en men kon merken dat veel mensen het moeilijk kregen, Brigitte- die inmiddels 5 blaren had - eveneens, de blaren waren echter goed verzorgd en daarvan had ze weinig  last. In Uterga was een café  en dat werd druk bezocht door dorstige mensen, de cola-zero smaakte als nooit tevoren. Bij het volgende gehucht was er opnieuw een bar en opnieuw vloeide de cola. We moesten nog een 4tal km en die waren heel heftig: een eindeloos pad en we waren vermoeid en er kwam maar geen einde aan. Toen we uiteindelijk onze bestemming bereikten was het eerste wat we zagen Albergue Jakue, we moesten dus niet de brug over en zoeken in het dorp, we waren tot ons beider opluchting meteen bij onze slaapplek, een schitterende locatie met buitenbar waar het zeer druk was. Morgen vertel ik er alles over. 

Maandag 12 september 2022: Puenta la Reina - Estella

Ik kom nog eens rerug op gisteren: door mindere kwaliteit van de wifi kon ik geen foto's uploaden maar dit lukt nu wel. Toen we gisteren onze kamer zagen hadden we echt een wow-gevoel, de kamer was enorm groot , het bed eveneens en we hadden zelfs een grote badkuip. Alles was heel luxueus en het eten was heel lekker. Toen we echter gingen slapen konden we de buren horen ademen en snurken, voortdurend was er een heen en weer geloop en werden er deuren open en dicht gedaan. De kamers  waren eigenlijk aparte ruimtes in één  grote zaal met dunne muren, en het plafond was een soort tentzeil. Door onze vermoeidheid sliepen we toch  relatief vroeg in. Deze morgen een copieus ontbijt en om 7 uurvertrokken we. We bereikten het stadje Puente la Reina en bewonderden de mooie brug van 1200 jaar oud. Vroeg reeds kregen we een hele scherpe klim voor de voeten en Brigitte deed het uitstekend. Het was heel ander weer dan gisteren: om 7 uur was het al 23 graden en het was erg plakkerig, de zon kwam er niet echt door en af en toe voelden we een aangenaam windje. Enkel mooie dorpjes heetten ons welkom met frisse drankjes en we bestelden op de middag een heel lekkere tortilla. De zon was daar plots in alle hevigheid en we kregen het zwaar. Tamelijk uitgeput bereikten we ons nieuw pension La Hosteria de Cortides in Estella. Eens ingecheckt trakteerde in Brigitte op een rugmassage bij een Argentijnse dame in hetzelfde gebouw, dik verdiend.

Dinsdag 13 september 2022: Estella - Los Arcos (21,3 km)

We gingen gisteren  dineren in El Mundo, een restaurant , uitgebaat door twee Nederlandse vrouwen, Brigitte at kip met frietjes en ik at een curry-bowl, lekker maar eerder geschikt als voorgerecht. De hele dag hadden we in de hitte gewandeld en net toen we het restaurant verlieten brak een onweer los. Zeiknat bereikten we onze kamer en spoedig waren we in dromenland, na zo'n heftige dag; we hadden het raam opengezet en we konden ons laten in slaap brengen door het monotone geluid van het stromen van de Ega, vlak onder ons kamerraam. Na een stevig ontbijt vertrokken we rond 8 uur. De weg liep steeds naar omhoog, niet te fel maar toch...Na een tijdje bereikten we Ayegui en het was aanschuiven aan de plaatselijke bar; we kochten een beetje voorraad en dronken een  collega  zero. In Villamayor de Monjardin konden we hoog op een berg de ruines zien van een oude burcht , we hadden net een stevige klim gedaan.  De rest van de  weg liep steeds bergaf tussen de wijnvelden, we hadden ondertussen Navara verlaten en bevonden ons nu in de  Rioja, bekend om zijn heerlijke wijnen. De weg bestond uit lange paden, veelal rechtdoor en eerder saai, de temperatuur had een flinke duik genomen tot 23 graden en het  was veel aangenamer wandelen. Vroeg, om 14 u ,bereikten we Los Arcos wat zoveel wil zeggen als de bogen, die trouwens te bewonderen waren onderaan het hele mooie kerkje.  Brigitte heeft ondertussen een 7tal blaren , die we zogoed mogelijk proberen te verzorgen.

Woensdag 14 september 2020: Los Arcos - Viana (19,5 km)

Pension Los Arcos was basic maar oke, we hadden alles wat we moesten hebben. We aten met onze Nederlandse vrienden in een restaurant waar we niet moesten reserveren maar  dat helemaal vol zat. We wachtten dan maar eventjes en na een klein uurtje was het aan ons. We betaalden 13 euro per persoon ,wijn inbegrepen . Brigitte haar blaren begonnen problemen te geven om te verzorgen doordat  ze soms te dicht op elkaar zaten. Bij het vertrek bleek ze overal pijn te hebben , we besloten haar schoenen niet meer zo hard aan te spannen en de pijn ebde toch gedeeltelijk weg. Het was een mooie etappe maar het werd toch tamelijk warm en gelukkig passeerden we twee mooie dorpjes, gelegen op een hoogte: Sansol en Torres del Rio. De plaatselijke horeca, een deurtje en een toog waar 1 persoon tegelijk binnen kon draaide op volle toeren. De rest van de wandeling bestond zoals gisteren uit één lange afdaling, afgewisseld met stevige klimpartijen. Ik bekeek mijn programmablaadje en zag dat ik een 3-sterrenhotel had geboekt. Bij het inchecken beweerden ze dat ik de kamer geboekt had voor ergens in februari, nee ik had in februari geboekt voor vandaag uiteraard. Het hotel zat echter stampvol en gelukkig vonden we een pensionnetje dichtbij ,maar zonder enige luxe: in de douche kon je helemaal niet draaien, je moest er vooruit of achteruit in. We waren echter tevreden dat we plaats hadden , tot zover onze verhaal in het 3-sterrenhotel. In het stadje Viana, was iedereen in het wit en rood uitgedost : het was de laatste dag van de kermisweek en 's avonds om 19.30 zouden stieren door de straten lopen, dat moesten we zien!

Donderdag 16 september 2022: Viana - Navarette ( 22,5 km)

Wat een drukte gisteravond met het gebeuren met de stieren en wat een traditie. Rond 19.15 - na de de menu-pelerin te hebben verorberd - zochten we een  veilig plaatsje achter een groot hek om het spektakel te aanschouwen. De straat liep nog vol met in het wit en rood uitgedoste feestvierders, de één al wat meer aangeschoten dan de andere. Is het omdat ik geen Spaans spreek , ik weet het niet maar die gasten spreken zo snel en dan nog al die gebaren daarbij... plots hoorden we een doffe knal en iedereen werd zenuwachtig, En daar kwam dan een mooie zwarte stier aangestormd , luid briesend en duidelijk opejaagd, en iedereen moest zorgen dat hij wegkwam. Op het einde van de straat was een zwaar hekken geplaatst zodat het dier wel moest terugkeren. Zo ging het steeds op en af. Zware ijzeren hekkens waren voor de ingang van allerlei winkels en cafés geplaatst , enkele mannen namen plaats achter een houten bedchutting maar daar liepen de stieren -plots waren ze met 5- gewoon voorbij. Steeds probeerden mensen de stieren aan te raken waarbij ze, volgens de overlevering , een heel jaar geluk zouden kennen. Wij vonden het maar een vreemd schouwspel: Het was gewoon een groot macho -gedoe en iedereen zorgde netjes dat hij op tijd op de muurtjes sprong aan de zijkant van de straat om er dan vliegensvlug, als de stier gepasseerd was weer af te springen.Rond 10 u was het spektakel afgelopen en eindelijk konden we naar onze kamer. Het duurde nog een hele tijd alvorens het stil werd maar door de hitte waren we verplicht met het raam open te slapen. Na een ietwat korte nacht vertrokken we reeds om 7 u naar Navarette, we kochten een croissant en een chocomelk en aten die al wandelend op, spoedig werd het klaar dag. Na een negfntql km bereikten we Logrono, de hoofdstadvan de Rioja. Een redelijk drukke stad en we moesten goed uit onze doppen kijken om de caminopijlen te zien. We geraaakten na een drietal km uit de drukte en we moesten  nog een 9 km wandelen. Het weer was wandelvriendelijk: zo ergens rond de 24 graden en tamelijk vlot kwamen we in  Navarette en konden we op zoek naar ons hostal Cantaro, uitgebaat door een vriendelijke oudere dame die meteen aanbood om de was te doen.

:

Vrijdag 17 september 2020 : Navarrete- Najera

Wat een gedoe met het internet, gisteren kon ik geen foto's opladen en ik heb dan maar meteen nu de foto's van vandaag erbij gezet. Ik heb in Viana mijn zonnebril van 400 euro laten liggen en ik heb van alles moeten regelen om te weten of hij daar nog lag en om hem te laten transporteren . Ik weet nu dat hij daar ligt en ik nam contact met Jacotrans - die elke dag ons valies vervoert- om hem te halen; door dat het verschillende regio's betreft  is het telkens een andere chauffeur en uiteindelijk zal ik maandag mijn bril terug hebben mits 20 euro te betalen, ik zal het met veel plezier betalen.

Vandaag een hele rustige  etappe van 16 km met  bijna geen klimwerk. Brigitte heeft ondertussen 12 blaren maar alles is goed verzorgd en ze heeft geen pijn, ze vertelde me zelfs  dat ze zich kiplekker voelt. We liepen voortdurend tussen de wijnranken afgewisseld met af en toe een veld met olijfbomen. De druivenpluk was begonnen en her en der doken versleten auto's op die volgepropt zaten met plukkers, waarschijnlijk mensen van buitenlandse afkomst, die voor een hongerloon werken. Om 12u reeds waren we in Najera en deden ons er tegoed aan paella en lekkere tapas, duidelijk iets voor Brigitte. Nog vijf wandeldagen en we bereiken hopelijk zonder ongelukken en met zonnbebril ons einddoel voor dit jaar: Burgos..Ik kreeg naruurlijk onder mijn voeten van mijn teerbeminde omdat ik steeds alles achterlaat maar wat blijkt nu: ze heeft gisteren mijn tweede wandelbroek aan de wasdraad laten hangen en voordien onze linnenzak met ondergoed van haar, tja, gelukkig ben ik geen ruziemaker......

Bedankt ook aan alle lezers voor jullie interesse voor deze blog, ik kreeg bericht van 'jouwweb.be' dat jullie dagelijks met meer dan 100 zijn

Zaterdag 17 september : Najera - Santo Domingo de la Calzada

Gisteren gingen we na een korte rustpauze het stadje Najera verkennen en dronken er enkele wijntjes op een mooi terras; van overal kwamen schoolkinderen aangelopen met een vreemde uitrusting, een soort narrenbroek in allerlei kleuren, de ouderen hadden een rode of blauwe sjaal rond de nek en het bleek hier - net als in Viana enkele dagen geleden- de laatste dag van een kermisweek, die volledig in het teken stond van het oogsten van de riojadruiven en dat zouden we geweten hebben maar later meer daarover. We zochten een ander terras en nestelden ons daar onder een aangenaam zonnetje. Doordat we al enkele dagen- we hadden het vooraf zo gepland natuurlijk- minder kilometers wandelden waren de ontmoetingen met steeds opnieuw dezelfde mensen ietwat voorbij. Plots doken daar echter  de twee Canadese zusters op die we al van bij het begin regel

matig zagen en mee spraken, ze waren ook heel blij ons te zien en knuffels werden uitgedeeld; een jong koppel Oostenrijkers en een heel lieve Australische dame- die 2 dagen jonger bleek te zijn dan ikzelf, vervoegden het groepje. De sfeer was heel leuk en verhalen werden uitgewisseld: dat is één van de leuke dingen aan de camino, dat je mensen ontmoet en tegen praat vanuit alle uithoeken van onze planeet, anders krijg je daar nooit geen kans toe. Om 8 uur gingen we met de zusters een restaurant binnen en aten een menu, de sfeer was heel vriendschappelijk. Om ongeveer 10 uur zochten we onze auberge op en probeerden de slaap te vatten; een halfuur later kwam een bende luidruchtige Duitsers ook hun kamer binnen. Rond 11 uur begonnen we van overal geroep en geschreeuw te horen, zelfs van  kinderen , en dat bleef maar duren tot na 4 uur.

 Om 6.30 u stonden we  - half uitgeslapen- op en we verlieten het pand. We besloten niet te gaan ontbijten en de 6 km te wandelen tot aan het eerste dorpje waar we lekkere koffie en grote boterkoeken of croissants aten. Brigitte had veel pijn aan één  van haar kleine teentjes maar spoedig verlichtte die en konden we mooi doorstappen om reeds rond 13 u het mooie Santo Doming de la Calzada binnen te wandelen met zijn beroemde St.- Salvatorkathedraal. Rudy, een leraar Spaans uit Brugge had me gevraagd enkele folders mee te brengen en die gingen we meteen halen. We zochten dan onze verblijfplaats op : Hospederia Cisterciense en dat was inderdaad bij de nonnetjes die kamers verhuurden aan pelgrims. Het was er zoals verwacht heel netjes en ook wat sober maar oh zo rustgevend, een verademing na de hectische nacht.

Zondag 18 september: Santo Domingo...- Belorado (24,3 km)

Gisteren bezochten we nog de kathedraal en leerden over de legende met de kippen, een tragische liefdesgeschiedenis in de jaren 1400 toen een gezin met zoon naar Santiago trok en de zoon een meisje dat hem wilde verleiden afwees, waardoor hij zou opgehangen worden maar uiteindelijk nog leefde en een rechter hem moest vrijlaten toen hij gezegd had dat de jongen zo levend was als die gebraden kip die vóór hem stond,  waarop de kip tot leven kwam en hij verplicht was de jongen vrij te laten...tot zover de legende. Het gevolg is dat er in de kathedraal levende kippen gehouden worden, ik bewijs het  met een foto hieronder. Deze morgen kregen we ontbijt in het klooster om 7.30, de bakker was nog niet geweest en we moesten even geduld hebben, ondertussen kregen we het gezelschap van het jonge Oostenrijkse koppel waarmee we een leuk gesprek hadden, ze bleken allebei voor dokter gestudeerd  te hebben. Er stond vandaag een tamelijk lange wandeling op het programma maar het stijgen en dalen was fel verminderd. Het was bitter koud toen we vertrokken en doordat we geen jas mee hadden besloot Brigitte haar regenponcho over haar kleren te trekken. Na een halfuurtje kon hij terug uit , de zon was inmiddels gestegen. In Granon aten we een stuk lekkere tortilla met een cola en we liepen nog door andere heel kleine dorpjes. De laatste 10 km liep rechtdoor, vlak naast de weg Burgos - Logrono, een heel saai stuk. De zon scheen fel maar de temperatuur was best aangenaam waardoor we rond 13.00 u fris aankwamen in Belorado. Na een grote pint en wat calamares zochten we ons pension Toni, waar we opgewacht werden door de vriendelijke uitbaatster.

Dinsdag 20 september 2020: Villafranca- Atapuerca ( 18,8 km)

We hebben moeten beslissen dat Brigitte de laatste 2 dagen niet meer wandelt : ze heeft inmiddels 16 blaren en haar voeten zijn zo gezwollen dat ze zelfs haar schoenen niet meer aan krijgt, een beslissing die ik genomen heb, zij zou dit nooit uit zichzelf doen. De vriendelijke dame uit het restaurant waar we gisteren een bescheiden maaltijd namen en tevens de zus van onze hospita belde een taxi en  om 9.30  u reeds was ze op onze bestemming, alwaar ze zeer vriendelijk ontvangen werd. Ik had de mensen opgebeld en geprobeerd uit te leggen dat zij vroeger ging zijn.  De wandeling was helemaal anders dan de laatste dagen: beginnende met een 3 km lange en zeer steile klim en dat steeds door een bos, terwijl we de laatste dagen bij wijze van spreken geen boom gezien hadden. Niet veel mensen ontmoet ook langs de weg omdat ik iets later vertrokken was dan gewoonlijk. Het duurde 10 km voor ik een dorp tegenkwam waar ik een koffietje kon kopen. Het deed wel eens goed dat ik nu mijn eigen tempo kon stappen en ik zette er een stevige pas in zodat ik iets na de middag reeds in Hotel Rural Papasol aankwam in  het piepklein dorpje Atapuerca. Door gebrek aan restaurants kan hier gegeten worden en dat is nieuw want tot hiertoe moesten we steeds op zoek naar een restaurant.  Voila het zit er bijna op: morgen de laatste wandeldag en zoals steeds met goed weer rond de 25 graden, net op tijd want vanaf vrijdag verwacht men hier felle regenbuien en dan zitten wij als alles normaal  verloopt lekker op de trein

Woensdag 21 september 2020 : Atapuerca - Burgos ( 20,7 km)

Laatste etappe van onze trip, helaas terug alleen. Ik wil zeker nog eens terugkomen op ons verblijf in albergue Papasol, voor ons een ietwat onnozele naam maar wat een ontvangst: Brigitte was  daar reeds om 9.30 en communiceerde via 'google translate'. Ze kreeg een gratis koffie en een koffiekoek aangeboden terwijl ze op me wachtte en kon daarvan genieten op een zonnig terrasje. Ernaast stond een onhandig getimmerd hokje maar daarin stond een prachtige oven waarvan de man de hele tijd gebruik maakte. Het was trouwens de enige plek waar we konden dineren en dat was effenaf heerlijk. Je kon kiezen uit verschillende menu's maar wij kozen voor de kip die heel langzaam gegaard was in het oventje : dit was duidelijk met liefde gemaakt en bovendien kregen we als dessert een citroen-kaastaart om duimen en vingers af te likken. We kregen ook een fles wijn per persoon maar ik liet er toch iets van over.' s Morgens kregen we een heerlijk ontbijt met verse kaas en gerookte hesp. Voor dit alles plus de overnachting betaalden we 88 euro. Een echte aanrader voor wie de streek rond Burgos wil verkennen. 

De wandeling bestond terug uit een heel lange maar mooie klim op paden bedekt met grote brokken steen en soms was het zelfs klauteren op de rotsen. Eenmaal boven kon je in de verte Burgos al zien liggen en het werd een lange afdaling er naar toe. Op aanraden van onze priester uit Chicago- die gisteren onze tafelgenoot was en die ook niet veel wijn over liet in zijn fles- nam ik aan het vliegveld een alternatieve route die langs de rivier Rio liep en zo vermeed ik de lange weg door industriegebied.

Bij nazicht van mijn mail i.v.m. onze bus morgen ( de bus van 10.45 was afgelast) bleek bij verder lezen dat ik nieuwe tickets moest bestellen en dan zou ik het geld van de oorspronkelijke tickets teruggestort krijgen op mijn mastercard. Ik zat er de hele weg over te piekeren hoe ik dit zou oplossen en in zette er flink de pas in, in 4 uur had ik er de meer dan 20 km opzitten .Brigitte had mij al enigszins gerustgesteld dat er loketten waren van de busmaatschappij. Toen ik daar kwam stonden er wel 10 mensen aan te schuiven. Eenmaal bij het loket toonde ik de afgeprinte tickets voor morgen en de vrouw begreep er niets van, ze sprak ook alleen maar Spaans. Net toen ik besloten had mijn scrabblemaat Rudy op te bellen (een leraar Spaans) verscheen er een jongedame met moslimkenmerken en die sprak enkele woordjes Engels . Met handen en voeten legde ik de situatie uit en ik kreeg nieuwe ticketten maar moest die wel betalen, het geld van de oude tickets zou ik teruggestort krijgen. Eind goed al goed. Met de nodige moeite kon ik de code bemachtigen voor ons hotel’ die stond vermeld ergend op een ellenlange mail, volledig in het Spaans. We bezochten nog de prachtige kathedraal van Burgos, zoveel pracht en praal zagen wij nergens nog , en spraken af via WhattsApp met het jonge koppel Oostenrijkse dokters om vanavond samen te gaan eten. Morgen de bus om 6.45 naar San Sebastian en dan overstappen in een bus naar Bayonne. Vrijdag nemen we dan de TGV naar Lille alwaar mijn trouwe maat Jacques ons zal opwachten .

Ziezo dat is mijn laatste post op deze blog, in vind het heel fijn dat jullie met zo veel belangstelling en met zovelen onze avonturen gevolgd hebben,  het was een eer om die te mogen neerpennen